ΜΝΗΜΕΣ

19 του Μάη αύριο και τιμούμε  μια επέτειο, μια μαύρη επέτειο που αυτή τη φορά έχει επίκεντρο τους Πόντιους. Αύριο ο κόσμος τιμά τη μνήμη των 300 χιλιάδων Ποντίων που σφαγιάστηκαν από μια παραπαίουσα οθωμανική αυτοκρατορία.

Εμείς εδώ δεν θα αναλύσουμε ιστορικά γεγονότα ούτε σκοπεύουμε να ασκήσουμε εξωτερική πολιτική. Αλλού θέλουμε να σταθούμε. Ο κόσμος αλλάζει, τα σύνορα μεταβάλλονται...αλλά οι μνήμες όχι μόνο πρέπει να μένουν ζωντανές, αλλά και να δυναμώνουν, να γίνονται κτήμα ολοένα περισσότερων ανθρώπων. Θύτες και θύματα οφείλουν να θυμούνται. Όχι για λόγους εκδίκησης, όχι με διάθεση ρεβανσισμού. Καθένας από εμάς οφείλει να θυμάται, για να ξέρει ποιος είναι, από πού ήρθε και να καταλάβει για ποιο λόγο συνέβησαν διάφορα γεγονότα και πού οδήγησαν. Έτσι ώστε κανείς λαός να μη ζήσει στο μέλλον τέτοια καταστροφή, τέτοιο ξεριζωμό, τέτοιο πόνο.

Οι άνθρωποι του Απόλλωνα έχουν στο αίμα τους αυτές τις μνήμες. Άλλωστε τα κοκκινόμαυρα εκεί παραπέμπουν, στο χυμένο αίμα και στο πένθος. Περισσότερο από οποιαδήποτε προσφυγική ομάδα ο Απόλλων είναι συνέχεια αυτού του πόνου, είναι η γέννα αυτού του πόνου, η σπορά που θα μετέφερε την ελπίδα στην μητροπολιτική Ελλάδα. Ίσως γι' αυτό ο Απόλλων αρνείται να πεθάνει και παραμένει ζωντανός έστω και ασθμαίνον.

Οι Πόντιοι δεν χρειάζονται μέρες μνήμης. Το DNA τους περιέχει όλες τις πληροφορίες, όλες τις αναμνήσεις. Είναι όμως μια ευκαιρία για όλους μας να αναλογιστούμε ποιοι είμαστε και  πώς φτάσαμε εδώ.

Οι νεότεροι ανοίξτε τα βιβλία της ιστορίας και οι μεγαλύτεροι μεταφέρετε τις αναμνήσεις στα παιδιά και στα εγγόνια σας. Αυτός που αφήνει την ιστορία του να χαθεί στο τέλος χάνεται ο ίδιος

ΑΠΟΛΛΩΝ - ΠΟΝΤΟΣ- ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ